Om een uur of zeven 's avonds arriveerden we in Luang Nam Tha; een saai provinciestadje met een paar goedkope guesthousjes en een wat duurder guesthouse een kilometer of zeven buiten het dorp. Dit guesthouse ('The boatlanding') ligt naast het haventje vanaf waar motorbootjes de Nam Tha bevaren en is dus ook de plek om dergelijk vervoer te regelen. Ons eco-hutje lag aan de rivier; een beetje in een bocht zodat we vanaf de veranda een schitterend uitzicht hadden. Voor het eerst in onze reis was een eco-guesthouse ook echt een eco-guesthouse. Van zes tot tien 's avonds draait de generator en daarna kun je nog wat lezen of naar het toilet bij een solar-12 volt-lamp. Ook onze douche (inderdaad, de luxe van een eigen badkamer was wel aanwezig) functioneerde op zonnecellen. Dit betekent dat je 's ochtends vroeg of na een zwaar bewolkte dag nauwelijks warm water hebt, maar in alle andere gevallen is het lekker heet. Een ander aspect van het eco-gebeuren was dat ze navulbare waterflessen op de kamer hadden gezet die elke dag bijgevuld werden. Ook onze kamer werd elke dag opgeruimd en alleen als we dat aangaven werd het linnengoed verschoond. Een prima concept dus. En dat voor slechts 12 dollar per nacht.
De eerste dag van ons verblijf hier was er een inzegeningritueel gepland voor een nieuwe tempel in een van de omliggende dorpen. Wij erheen en samen met nog wat andere buitenlandse toeristen werden we van harte welkom geheten: zitten, eten en drinken (vooral Lao Lao, een sterke locale jenever, is erg populair bij dergelijke gelegenheden). Er werden kunstbomen gemaakt die versierd werden met diverse offers zoals tandpasta, sigaretten, gedroogde noedelsoep, et cetera. De blaadjes van de bomen bestonden uit papiergeld. Er was in elk geval goed nagedacht over de versiersels zodat de offers naderhand ook nog door de monniken gebruikt kunnen worden. De bomen varieerden van zeer professioneel aandoende potten met opvulsel en stam tot holle kokosnoten waar stokjes in geprikt waren. Het merendeel van de ceremonie bestond echter uit zuipen en zuipen. Af en toe een muziekje tussendoor, maar dan toch weer verder gaan met zuipen.
De volgende dag was er een ceremonie gepland vanwege een nieuw geboren kindje. Deze ceremonie vindt plaats een maand na de geboorte en heeft als doel het kind allerlei goeds toe te wensen. Omdat dit alles plaatsvond in het restaurant van ons guesthouse, werden wij ook uitgenodigd. Het guesthouse heeft zes hutjes, maar net die dag waren wij de enige gasten. Ons plan voor die dag was wandelen en dorpjes met hilltribes bezoeken. Aangezien de ceremonie de hele dag zou duren, besloten we dit eerst te doen en dan het staartje van het feest mee te vieren. Toen we vertrokken, ging men net aan tafel. Toen we een paar uur later terugkwamen, zat men daar nog steeds. Wij aanschuiven, en ja hoor, de fles ging wederom rond met hoge snelheid. De mannen en vrouwen zaten gescheiden en ik ging bij twee Nederlandse meisjes zitten die net waren aangekomen. We waren nu dus niet meer de enigen. Aan onze tafel was het erg gezellig: muziek, zang en zelfs dans; maar vooral de fles! Lao Lao wordt vaak zelf gebrouwd en rondgeschonken in een bierfles. Een van de aanwezigen staat op en gaat met fles en borrelglas de tafel langs om iedereen een shot te geven. Zodra iedereen een beetje aangeschoten is, lopen er meerdere mensen tegelijk rond zodat het tempo van drank tot je nemen nog wat wordt opgevoerd. Kortom, het was erg gezellig.
