Zoals gepland vertrokken we vanuit Luang Nam Tha per boot richting de Thaise grens. Niet alleen met Sandra en Claudia (die we in het guesthouse ontmoet hadden), maar ook nog met een Belgisch stel dat precies op de geplande vertrektijd op de bonnefooi kwam aanlopen. Mazzel dus, want er vertrekt zeker niet elke dag een boot en charteren betekent toch 100 dollar. Helaas kwam de regen zich al vrij snel laten zien. Gelukkig had de kapitein voldoende maatregelen getroffen voor de bagage; we moesten echter wel voor onszelf zorgen. Iedereen onder de capes, noodponchos en paraplu's dus. De gezelligheid nam af ... Om half drie al arriveerden we in het dorp waar we de nacht door zouden brengen. Gelukkig klaarde het weer wat op zodat we het dorp konden gaan verkennen en fotograferen. We sliepen in het huis van de kapitein en zijn vrouw en hadden het daar best goed mee getroffen. Zo kregen we naast de hier welbekende rieten matjes heuse matrasjes om op te slapen. Uiteraard kwam het hele dorp langs om een glimp van de buitenlanders op te vangen en het viel me op dat de mensen erg verschillend waren. Er waren mensen die heel verlegen op een veilige afstand bleven. Maar er waren ook brutalen die overal om vragen en het tijdschrift dat je aan het lezen bent zo'n beetje uit je hand trekken omdat zij het willen hebben. Nagellak, lippenstift, pennen, geld, maar eigenlijk alles is welkom. Uiteindelijk hebben we het tijdschrift geschonken; iedereen een paar pagina's en degene die vraagt krijgt het minst (gemeen he?!).

Na ons ontbijt van sticky rijst met scherp gekruide groenten (hetgeen om half zeven niet bij iedereen even goed viel) vervolgden we onze trip richting Thailand. Het was zonnig, zo zonnig dat we ons goed moesten insmeren. Om een uur of twaalf werd er gepauzeerd en begonnen kapitein en bootsmaat een heus maal te prepareren. Het was bloedheet, er was nauwelijks schaduw en het strandje waar we aangemeerd waren zat vol met zandvliegjes (die heel naar bijten terwijl je dat op het 'bijtmoment' nauwelijks in de gaten hebt). De dag ervoor hadden we zelf lunch moeten regelen, dus dachten we dat dit nu weer het geval was. Niemand had echter honger, de stemming was wat gedaald en eigenlijk wilden we gewoon doorvaren. De vis werd gekookt in rivierwater en zag er erg onsmakelijk uit. Na een minuut of tien echter kregen we het commando 'you eat' en bleek het gekookte voor ons allemaal te zijn. Nou, vooruit dan maar, laten we het maar proberen. Het grappige was dat iedereen uiteindelijk van de vis (en de soep) heeft gegeten en dat het echt heel erg lekker was. De rest van de boottocht verliep soepel en zeer zonnig zodat we voorzien van een aardig bruine tint om vier uur 's middags in Huay Xai arriveerden.