Onze 'rust' dag in Sihanoukville stond voornamelijk in het teken van regen. In de ochtend hebben we een ritje gemaakt langs de stranden en overige bezienswaardigheden van de stad (onder andere een oud hotel op toplocatie dat waarschijnlijk 25 jaar geleden door de Khmer Rouge verwoest is en sindsdien volledig verlaten) en zelfs nog een paar uurtjes op het strand gezeten, maar daarna was het voorbij met het acceptabele weer. De volgende ochtend leek het niet veel anders te gaan en dat terwijl we een ritje van zo'n 120 kilometer gepland hadden die deels over een echte dirtroad zou gaan. Nadat we elk een mooie regencape hadden aangeschaft en Suzanne haar voeten en onderbenen volledig in plastic zakjes had verpakt, besloten we het maar te wagen. En uiteraard ging het ook vandaag weer regenen. Gelukkig hielden onze voorzorgsmaatregelen zich goed zodat we, toen we halverwege de middag in Kampot aankwamen en een hotelletje hadden gevonden, nog voldoende energie hadden om door te rijden naar Kep. Kep, of eigenlijk Kep sur mere, was een chique badplaats onder de Fransen. Ook hier is door de Khmer Rouge een hele hoop schade aangebracht hetgeen het plaatsje een surrealistisch sfeertje geeft. Gooi daar een stevige storm- en regenbui bovenop en het plaatje is compleet. Na een beetje rond te hebben gereden, moesten we concluderen dat ergens binnen eten met dergelijk stormachtig weer en regen echt niet tot de mogelijkheden zou behoren. Dan maar ergens op een heuvel met mooi uitzicht over de baai. Gelukkig klaarde het weer toch nog wel wat op zodat we 's avonds in bijna droog weer terug konden rijden. Maar eerst nog even heerlijk gegeten! De garnalen en de inktvis die we bestelden werden volgens mij vers uit zee gehaald. Het grappige aan dit restaurant was dat de bediening de 'Engelstalige' gerechten van het menu niet begreep. Shrimp was okay, maar hoe moest dat dan bereid worden? Nu hadden wij ook wel moeite met 'Shrimp oil on' en 'Squid the pepper', maar we konden ons er wel wat bij voorstellen.

De volgende dag wilden we naar Bokor Hill Station; ook weer een vakantieoord voor de Fransen, maar dan voornamelijk om een beetje af te koelen (het ligt op ongeveer 1100 meter hoogte). We besloten ons aan te sluiten bij een groepje met een Belg en twee Oostenrijkers aangezien we nog een vermoeiende motortocht door de regen niet zagen zitten. Daarnaast hadden we van een Brit gehoord dat het daarboven erg makkelijk verdwalen is vanwege de mist, dus wat dat betreft was een 4 WD met chauffeur ook wel een goed idee. We reden eerst zo'n twee uur door erg dichte jungle (die het op sommige plaatsen wint van de daar aangelegde 'weg') om vervolgens boven op de berg een open vlakte aan te treffen met schitterend uitzicht over de baai van Thailand. Ook hier is weer alles verwoest door de Khmer Rouge. We hebben een hotel bezocht met een casino, een kerk (waarvan het altaar nog volledig intact is) en een paar chique villa's. Vooral als de mist opzet, heerst hier een ongelofelijk spookachtig sfeertje. Het casino, waar je je heel goed voor kunt stellen hoe de balzaal verder was aangekleed, de villa's waar de tegeltjes in de badkamer een typisch Franse indruk geven en natuurlijk het hotel met al haar kamers en de grote, professionele keuken in de kelder van het gebouw. Alle bouwwerken zijn ontdaan van waterleiding, houtwerk, elektriciteitsdraden, kortom alles wat maar een beetje bruikbaar is. Overal mossen en schimmels, planten die naar binnen groeien en kogelgaten in de muren. Daarnaast schijnen overal mijnen te liggen; een strategisch belangrijk punt werd door de Khmer Rouge goed verdedigd. Nadat we nog wat watervallen hadden bezocht, begonnen we aan de afdaling. Net toen ik me realiseerde dat we ook nu weer geen bijzondere fauna hadden gezien (niet eens olifantenshit wat hier vrij vaak op de weg schijnt te liggen, laat staan de wilde uitwerpers hiervan) spotten we een groep Tucans boven in de bomen. Ontzettend groot en mooi, vooral als ze hun vleugels spreiden en wegvliegen. Met name de karakteristieke gele snavels waren erg indrukwekkend. Jammer dat we geen telelens bij ons hadden . . .