Mandalay (de op een na grootste stad in het Noorden van het land) stond niet echt boven aan ons 'hoge verwachtingenlijstje', hetgeen meestal betekent dat zo'n bestemming toch heel leuk is. Hoe lager de verwachtingen, hoe makkelijker het is om ons tevreden te stellen. Na een zevenurige busrit kwamen we aan het einde van de dag in Mandalay aan. Hotelletje uitgezocht, lekker gegeten (Myanmar eten met allemaal kleine schaaltjes met van alles en nog wat en dus zit er altijd wel wat lekkers bij) en een beetje de buurt verkend. Het standaard scenario dus van een aankomstdag. De volgende dag was Bas een beetje lusteloos en loom, dus besloten we rustig aan te doen en Amarapura, een van de oude steden die rondom Mandalay liggen, te bezoeken. Het bijzondere aan Amarapura is dat er een gigantisch lange (1,2 kilometer) brug is gebouwd die helemaal op teakhouten palen rust met om de zoveel honderd meter een soort huisje op palen waar de wandelaars en fietsers uit kunnen rusten. Je moet er wel goed opletten dat je je voeten netjes op de planken neerzet en in geen geval met hakken de rivier over steekt. Zowel op de brug als in het plaatsje zelf waaide een heerlijke wind waardoor het er niet zo warm kon worden als in Mandalay. Het pad naar de brug lag langs het water onder een lange rij grote bomen met gigantische overhangende takken die voor zoveel schaduw zorgden dat bij de meeste bomen wel kleine samenscholingen ontstonden van lokalen op zoek naar wat koelte. Een prima plek dus om een beetje rond te hangen! Nadat we de brug voor een deel bewandeld hadden, zijn we dan ook op een terrasje terechtgekomen waar we aan het einde van de dag pas weer van vertrokken zijn.

Een van de andere activiteiten die we in Mandalay hebben ondernomen, is het bijwonen van een Pwe-voorstelling. Pwe is een cultuurvorm die wel vergeleken wordt met cabaret: muziek, dans, verhalen vertellen en een beetje grappen maken. De groep die wij bezochten (de Moustache brothers) is nogal berucht hier aangezien een van de gebroeders vorig jaar ontslagen is uit de gevangenis. Hij moest eigenlijk 7 jaar zitten, maar door buitenlandse druk van onder andere cabaretiers en stand-up comedians, is hij anderhalf jaar eerder vrijgelaten. De reden van zijn opsluiting? Hij was uitgenodigd bij Aung San (voorvechtster van democratie die afgelopen mei vrij is gekomen nadat ze tot twee keer toe een aantal jaar huisarrest heeft gehad vanwege haar ideeen) om een optreden te geven. Tijdens dit optreden maakte hij de volgende grap: 'Vroeger werden dieven nog dieven genoemd, tegenwoordig heten ze ambtenaar' die tot zijn opsluiting leidde. Tijdens het optreden gisteravond werd een politiehelm fijntjes 'donatiebox' genoemd en toen het onderwerp 'ziekenhuis' aan de beurt kwam, wist hij ons te vertellen dat als je iemand wilt opzoeken die in het ziekenhuis ligt, je entreegeld moet betalen! Zo, nu hebben jullie een beetje een idee in wat voor een land wij aan het rondreizen zijn. Sinds de vrijlating, mag er niet meer in het openbaar worden opgetreden. Optredentjes blijven dus beperkt tot huiskamervoorstellingen (waarbij er continu iemand op de uitkijk staat!) die ze zelf 'under the table performances' noemen en waarbij het vergane glorie sfeertje evident aanwezig is.