Omdat we 47 dollar voor een vlucht naar Rattanakiri wel op vonden wegen tegen twee dagen op een boot en een dag achter op een pick-up, besloten we om in Phnom Penh het vliegtuig te pakken. Bas voelde zich niet zo lekker, maar was toch druk in de weer om een leuk uitstapje te regelen voor de volgende dag. Toerisme is hier nog weinig ontwikkeld zodat je, als je ergens naar toe wilt, een auto of scooter moet huren. Een auto komt, net als in Bokor hill station, neer op dertig dollar per dag, dus we probeerden via via een groepje samen te stellen. 's Avonds echter bleek de koorts al boven 39 graden te zijn, weinig kans op een uitstapje voor Bas aldus . . .

Ondanks we alles hadden geregeld, bleek er de volgende ochtend toch van alles mis te zijn. Het kon toch niet waar zijn dat we zes personen hadden bijeengesprokkeld? Er past namelijk met heel veel moeite slechts vier man in de pick-up (en dat terwijl het er de vorige avond nog acht waren). Ik dus aan de slag met andere auto's en verhuurders en uiteindelijk toch nog op stap geweest: een paar dorpjes bezocht en twee watervallen. Bij een van beide gleed ik echter een stukje naar beneden en mijn arm deed te veel pijn om de afsluiting van de dag, een bezoek aan het kratermeer, mee te mogen maken. Heel erg was dit niet want het thema van de dag (en later bleek van ons hele verblijf hier) was regen, regen en regen. Bas bleek bij terugkomst nog altijd ziek en ook de volgende dagen kwam hierin geen verandering. Op dag vier hebben we toch maar een paar bloedtests laten doen en met de resultaten in de hand heb ik de verzekeringsmaatschappij in Bangkok geprobeerd te bellen. Wellicht kunnen zij me in telefonisch- of e-mailcontact brengen met een arts om een eerste diagnose te stellen. Trek daar dus maar even een hele dag voor uit! Ondanks dat Ban Lung een superklein provinciestadje is, is het ontzettend moeilijk om uit te vinden waar je internationaal kunt bellen of waar en wanneer een internetconnectie gerealiseerd kan worden.

Afin, de dagen gingen errug langzaam voorbij zodat ik elk, ook maar enigszins interessant uitziend gebouw in Ban Lung, met een bezoekje ging vereren. Zo ook het centrum voor Engels. Een initiatief van een jongen uit Siem Reap die hier, zonder hulp van (buitenlandse) organisaties, een opleidingscentrum heeft opgezet waar met name door vrijwilligers aan kinderen Engels wordt onderwezen. Hij heeft zijn docenten zelf opgeleid en woont met hen samen. De eerste keer dat ik hier kwam, heb ik de bibliotheek bekeken (alles in Engels of Frans is welkom en alles - zelfs een paar Nederlandse boeken - wordt bij gebrek aan beter aan de collectie toegevoegd) en bij een paar lessen meegekeken. De kwaliteit van het onderwijs is (vooralsnog) erg belabberd en uiteraard doet de manager erg zijn best om deze op te vijzelen, maar voor zoiets is uiteraard tijd en geld nodig. Er zijn wat (kopieen van) oude schoolboeken, er zijn wat schoolborden en krijtjes en iedereen heeft een schriftje. Op het laagste niveau bespreekt de docent een onderwerp (familierelaties) en 'behandelt' woord voor woord de relevante begrippen. Dit gaat als volgt. Docent zegt: 'broer (in khmer) is brother; say it'. Kids: 'brader'. Docent: 'ugen (again)'. Kids: 'Braader'. Docent: 'ugen'. Kids: 'Braaduh'. Et cetera. Vind je het gek dat niemand een Khmer begrijpt als hij een woordje over de grens probeert te spreken?! De manager vroeg me een keer terug te komen om mogelijke verbeteringen in het onderwijs te bespreken en na te gaan hoe hij zijn werkreis naar Australie (het verkrijgen van een visum is heel wat hier) zo efficient mogelijk kan inrichten/ voorbereiden. Na dit gesprek heb ik ook nog een les van een wat hoger niveau bijgewoond. Erg grappig om te zien dat de uitspraak op dit niveau (dit waren merendeels de docenten die les kregen) best okay is, maar dat, als gevolg van het Khmer als moedertaal, de intonatie ontbreekt. Vragen, uitroepen of 'gewone' zinnen klinken allemaal hetzelfde, met als gevolg dat hetgeen gezegd wordt voor een buitenlander erg moeilijk te begrijpen is.