Bangkok buiten beschouwing gelaten, is dit onze eerste reisbestemming in Azie. Bangkok was vooral nuttig (pasfoto, visa, ticket, reisgids en dergelijke regelen) en Lop Buri is vooral even de chaos ontvluchten. En dat is dan ook precies wat ik vanavond heb gedaan. Op het centrale plein werden diverse gym/ beweging op muziek inloopcursussen gegeven. De Chinese 'Tai Chang Dance' -waarschijnlijk verkeerd verstaan en verkeerd geschreven- sprak me wel aan. Erg grappig om met allemaal Thai zo'n les te volgen en een goede gelegenheid om eindelijk weer eens op een andere manier te bewegen. Zo te zien doen ze dit wekelijks, want het zag er best aardig uit. Een van de grote verschillen met de LatijnAmerikaanse landen is dat je daar altijd wel iets begrijpt van wat er gezegd wordt. Hier dus echt niet! De leraar vertelt een verhaaltje of legt wat uit en iedereen begint te klappen. Pas toen ik lang en breed aan het mee applaudisseren was, realiseerde ik me dat ik echt geen idee had waar het over ging. Een ander grappig verschil is de regen. Ik sta er volgens mij wel om bekend dat ik een stevige hekel heb aan regen. Ja, ook in Equador waar de regen slechts van korte duur is en de zon gegarandeerd terugkomt zodat je snel weer opgedroogd bent. Hier echter is het zo heet en klam dat ik een regenbuitje met open armen verwelkom! Zo niet de Thai! Bij drie spatten wordt er naarstig op zoek gegaan naar plastic zakjes om het hoofd te bedekken en bij zo'n vijf spatten wordt de les zowaar gestaakt. Nee, niet vanwege de geluidsapparatuur, maar omdat de deelnemers gewoon niet verder willen in de regen. En ik sta daar maar te genieten van dat ene kleine beetje koelte dat Thailand mij op dat moment kan bieden

Lop Buri is vooral een plaatsje van tempels en paleizen met Khmer en Europese invloeden. Tijdens een ontbijtje kregen we fotoos onder de ogen van een nabijgelegen klooster. Omdat dat er wel indrukwekkend uitzag, besloten we die kant op te gaan. Nee, niet met het door de restauranthouder aangeboden toertje van 400 baht p.p., maar gewoon met de bus (kosten 40 baht p.p.). Het enige wat we hiervoor nog even moesten doen, was een paar briefjes laten schrijven (of eigenlijk tekenen) door de beambte van het toeristenbureau zodat we in staat waren de juiste bussen te nemen en op het juiste punt uit te stappen. Jammer dat mijn camera weigerde (wellicht uit protest omdat Bas haar had laten vallen (uit een open tas die Suzanne scheef om zijn schouders had gedrapeerd)) net toen we bij de meest indrukwekkende serie buddha's waren aangekomen, want het was echt heel erg mooi en vooral groot! Nadat we een tijdje over het terrein hadden rondgestruind, werden we aangesproken in plat New Yorks. Monk Gordon leeft en werkt al zo'n 26 jaar in Thamkrabok en zou ons wel even wat uitleggen over het klooster.

Alle monniken in het klooster zijn ex-huurlingen en hebben overal in de wereld gevochten voor steeds weer verschillende mogendheden. Net als Monk Gordon vroegen ze zich op gegeven moment af waar ze in buddha's naam mee bezig waren en besloten ze monnik te worden. Hun tijd besteden ze voor het grootste deel met verslaafden helpen af te kicken. Dat gebeurt op nogal Spartaanse en militante manier, maar de succesfactor schijnt nogal hoog te zijn. Monk Gordon maakt ons duidelijk dat de regering in het klooster geen invloed heeft; zolang ze goede resultaten boeken mogen ze doen wat ze willen. Als je meer wilt weten hierover kijk dan even op onze "links" pagina.